Voedselverspilling? Zonde!

Mijn oma zei vroeger wanneer er avondeten over was: “Kom, vat nog un bietje. Da’s sund om weg te gooien.” Opa schepte dan gedwee voor de zoveelste keer zijn bordje vol en keek met lede ogen naar zijn omvangrijke buik. “Kek, hier zit al da sund.”

Honger

Mijn opa en oma hebben de  hongerwinter (1944-1945) in de Tweede wereldoorlog nog meegemaakt. Barre tijden. Kinderen lagen met rammelende buiken in hun bedje te bibberen van de kou en ouders maakten zich zorgen over hoe ze de dag van morgen weer genoeg eten konden vinden voor hun kroost.

Bah, spruitjes!

Anno 2018 kan ik, laat staan mijn kinderen, het me nauwelijks voorstellen wat honger hebben betekent. Wanneer dochterlief weer haar bord niet leeg eet kan ik wel eens vanuit een noodgreep refereren naar de zielige kindjes in Afrika. “Die zouden hartstikke blij zijn met zoveel lekkers.” Overigens veel indruk maken mijn woorden niet. Ze lust nu eenmaal geen spruitjes. Punt uit.

Oneerlijkheid in de wereld

Over die ongelijkheid in de wereld kan ik me wel eens druk maken. Want terwijl wij in onze Westerse wereld 1,3 ton voedsel per jaar verspillen, is het voedseltekort in Afrika onmenselijk groot. Jaarlijks sterven er duizenden kinderen aan honger. Mensen vluchten zelfs naar Europa en gaan met gevaar voor eigen leven in overvolle bootjes de zee op. Dat er iets fundamenteels mis is met de verdeling van voedsel in de wereld mag duidelijk zijn.

Pruuf ‘t Sund

Trots ben ik daarom op mijn dorp die de handschoen heeft opgepakt in de strijd tegen de ‘waste’. Op 30 september, tijdens het evenement ‘Pruuf ’t Sund’ breekt de horeca in Rooi een lans voor dit thema. De koks van diverse Rooise restaurants gaan de uitdaging aan om iets moois te bereiden van producten die normaal gesproken worden weggegooid. Op de Markt (in de buitenlucht) van Sint-Oedenrode laten zij je ervaren hoe ’t Sund pruuft.

Schuif aan!

Naast de horeca laten ook verschillende modewinkels zich van hun beste kant zien. Want terwijl je voor slechts € 17,50 kan genieten van een driegangenlunch bereid met verspild voedsel, worden je ogen de kost gegeven tijdens een gave modeshow. Dat smaakt naar meer…

Creatief met sund

Mijn kaartjes voor Pruuf ’t Sund zijn al in the pocket. Ben benieuwd wat deze top koks voor iets lekkers op tafel weten te toveren. Wie weet levert het nog inspiratie op om zelf ook wat creatiever met ’t sund om te gaan. Als consument ben je namelijk de belangrijkste speler in de voedselketen. Daarom zet ik graag mijn tanden in hoe ik zelf minder voedsel kan verspillen.
Doe je mee?

Psst… Wil jij een plaatsje reserveren voor Pruuf ’t Sund?

Klik dan op deze link https://www.eventbrite.nl/e/tickets-pruuf-t-sund-49942428147 en bemachtig jouw tickets voor Pruuf ’t Sund online!

Stapje terug, om vooruit te komen

Soms is een stapje terug nodig, om je vizier weer scherp te stellen en te weten welke kant je op wilt. Dat ervaarde ik afgelopen week aan den lijve, toen Nederland in de ban was van Koning Winter. Nadat ik een kleine week had gebivakkeerd bij m’n lief, ging ik met mijn trouwe viervoeter, juffrouw Jansen, weer huiswaarts. In dit knusse stekkie – staat op sloopnominatie woningbouw, maar een fijne plek om te landen – woon ik nu zo’n anderhalf jaar samen met m’n schatjes Joep en Moon. Toen we het vonden was het een lot uit de loterij. Maar nu was het lot ons minder goed gezind.

Standje Jamaica

Binnen was het net zo koud als buiten. Jassen bleven aan en kachels gingen op standje Jamaica. Het voordeel van geen centrale verwarming: gaskachels en elektrische kachels warmen vlug op en al snel steeg het kwik in huis. Echter, toen ik een afwasje wilde doen, kwam er geen druppel uit de warmwaterkraan. Ook in de badkamer gaven koud en warm water radiostilte. Een warme douche zat er niet in..

Moed in de schoenen

Direct belde ik met de woningbouwvereniging. De monteur die kwam – kosten eigen rekening – oordeelde resoluut: de boel was bevroren – let wel; in huis! – en moest ontdooid worden. Dan zit er niks anders op dan de temperatuur naar boven op te schroeven en af te wachten. Al daalde mijn moed steeds verder naar beneden. En na een slechte nacht met spoken die me wakker hielden, was die moed tot in mijn schoenen gezakt.

Het stroomt weer

’s-Ochtends nog steeds geen water. Gekookt water gemengd met koud voor een vlug wasje aan de wastafel. Met stiekeme heimwee dacht ik zelfs nog aan mijn studententijd, die in vergelijking met nu zelfs luxer leek. Het huisje in Nijnsel had zijn dienst gedaan als tijdelijk onderkomen om op adem te komen. Maar nu was het tijd voor de volgende stap. Ik pakte de koe bij de hoorns, belde alle makelaars uit het dorp en nog wat aanverwante connecties met de vraag voor een ander huis. Ik kreeg nul op het rekwest, maar oren en ogen waren open. De eerste stap was gezet. Op dat moment hoorde ik vanuit de bijkeuken het water lopen. De boel stroomde weer en deze burger kreeg weer moed.

Hallo Jumbo!

Door al die toestanden had ik de hele week nog geen boodschappen gedaan, tot groot ongenoegen van de kids. De boodschappenkar, die ik installeerde bij de kassa bij de Jumbo, was tot de nok toe gevuld. Opgewonden blikken mijn kant op en mensen wijzen enthousiast naar de klanten voor mij: ik tel er drie. Wat mij nummer vier in de rij maakt, ofwel: gratis boodschappen! Thuis deel ik het gelukkige toeval met mijn hartjes. Samen staan we te juichen in de keuken. Soms komt geluk uit onverwachte hoek.

Op je kop

Vandaag ziet de wereld er alweer anders uit. Niemand heeft ooit gezegd dat het allemaal makkelijk zou gaan. Maar wanneer de moed je in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan. Het werkt! Ik tel mijn zegeningen, voel dankbaarheid voor wat er is en bekijk het geheel in perspectief: soms zit het mee en soms zit het tegen.

Wat een Klik!

Soms weet je gewoon; dit zit helemaal goed! Dit gevoel had ik ook tijdens de ‘wandeling vol verhalen’ met Rachel van de Greef vorig jaar oktober. Samen met haar zocht ik naar haar verhaal. Een verhaal waarmee ze zichzelf kon presenteren tijdens een bijeenkomst van jongerenplatform Ruuw in CHV Noordkade.

Geven zonder verwachting

We trokken onze wandelschoenen aan en op het ritme van onze stappen, kwamen de woorden als vanzelf. Een verhaal over een bijzonder concept dat Rachel de afgelopen jaren heeft neergezet: Picknick met een Klik (PmeK). “Een project over geven zonder verwachtingen. Dat is het mooiste wat er is en niet in geld uit te drukken”, zegt deze idealistische dame. Tijdens Picknick met een Klik worden achttien enthousiaste startende ondernemers(Picknickers) gekoppeld aan zes topondernemers(inspirators). Samen gaan zij een traject aan om te bouwen aan een gezonde en groeiende onderneming. De eerste ontmoeting is tijdens een picknick in de buitenlucht. www.picknickmeteenklik.nl

Belofte aan mezelf

Verderop op het pad ontmoet ik ook het verhaal van de twaalfjarige Rachel. Een meisje met een vader die door zijn gezondheid in een WAO-traject belandde. Haar moeder, die altijd thuis voor de kinderen zorgde, moest daardoor gaan werken en werd kostwinnaar. In die tijd beloofde Rachel zichzelf onafhankelijkheid. Dat ze deze belofte is nagekomen, heeft ze afgelopen jaar wel bewezen.

Kwetsbaarheid als kracht

Na onze wandeling bleven we contact houden. Er ontstond een vaste verbinding die zorgde voor wekelijks contact. Wat een feest der herkenning! Een klik, alsof je elkaar al jaren kent. Het vergt moed om je kwetsbare kant te laten zien. Toch is dit één van de mooiste dingen, die mensen kunnen laten zien. Het vraagt ook om vertrouwen. En daarom vind ik het een eer als iemand zijn of haar verhaal met je wil delen. Dankbaar voor het vertrouwen en het lef om de verbinding met de ander aan te gaan vanuit je puurste vorm.

Gunfactor van hier tot aan de maan

Ook Rachel is zo’n power vrouw, die er niet voor wijkt haar kwetsbare kant te laten zien. Met rechte rug en kin omhoog trotseert ze de wereld en predikt haar geloof in de Picknick vol overgave en maakt daarmee ook anderen enthousiast. Of zoals Sabine Hulsman, oprichter van The Cookie Company en inspirator van PmeK zegt in het magazine van Picknick met een Klik, editie 4: “De primaire reden waarom ik ‘ja’ zei tegen Picknick met een Klik, is Rachel. Met haar enthousiasme, energie en 100% geloof in de Picknick is ze in dezen zelf een inspirator. Je kan gewoon geen ‘nee’ tegen haar zeggen. Ze heeft een gunfactor van hier tot aan de maan.”

Versterken door verbinding

Afgelopen editie van Picknick met een Klik draaide ik mee achter de schermen. Als liefhebber van verhalen, kon ik mijn hart hier goed ophalen. Er ontstonden heel wat mooie kunstwerkjes op papier, want ik kan alleen maar verhalen schrijven als ik ze ook voel. En gevoel was er genoeg! Het is bijzonder te ervaren hoe zo’n traject groeit. Vooral de energie die binnen zo’n Picknick-club ontstaat, verandert geleidelijk van aftastend naar elkaar versterken door verbinding. Het zijn stuk voor stuk ondernemers, die ondernemen vanuit het hart. Geven, delen, samenwerken en waarderen. That’s the spirit!

Trots op magazine

Inmiddels is Picknick vier achter de rug. Meester-patissier Robèrt van Beckhoven, bekend van het tv-programma Heel Holland Bakt, was de gastheer tijdens de afsluiting in de Leerfabriek in Oisterwijk. Rachel straalde weer haar stralende zelf tussen alle deelnemers, inspirators en partners. Het was fantastisch! Na afloop kreeg iedereen de nieuwste editie van het Picknick met een Klik magazine uitgereikt. Een uitgave waaraan ik met veel plezier, energie en enthousiasme heb meegewerkt. En waar ik stiekem ook best trots op ben. Nieuwsgierig? Check het magazine online.
Soms weet en voel je gewoon in hoofd en hart: dit is een klik. Dank Rachel voor je vertrouwen, energie en inspiratie. Je bent een topper. Samen gaan we nog veel mooie dingen creëren. Ik sta aan de zijlijn!

To do: babyboek

Zo secuur en punctueel ik in mijn werk ben, zo kan ik achter de feiten aanlopen in mijn privéleven. Op de een of andere manier zijn er altijd wel dingen die maar op mijn to-do-lijstje blijven staan. Die op een gegeven moment zo groot worden, dat het een heel ding wordt. Zo heeft onze jongste, inmiddels zes, nog steeds geen eigen fotoboek. Zelfs niet een klein boekje met babykiekjes. Al zes jaar staat op mijn lijstje dat er zo’n boek moet komen, maar dit ‘moetje’ verdwijnt telkens weer op de achtergrond. Om vervolgens bij tijd en wijlen als een spook in de nacht op te duiken en mij een enorm schuldcomplex aan te praten.

Best-off

Als tegenhanger voor dit ontaarde moedergedrag houd ik van mijn kroost een ‘best-off-boekje’ bij. En ook al ben ik niet erg consequent in het bijhouden ervan, toch bevatten de boekjes al behoorlijk wat leuke anekdotes en geniale uitspraken. En daar ben ik stiekem best trots op! Om het mezelf makkelijker te maken, heb ik de lat laag gelegd. Ik heb met mezelf de afspraak gemaakt, dat het niet uitmaakt wanneer ik iets schrijf. Zo komt het voor dat ik een half jaar de bundeltjes laat verstoffen in een hoekje. Daardoor mis ik wel eens een pareltje. Aan de andere kant: als ik dan de slag te pakken heb, lepel ik moeiteloos het ene na het andere avontuur op. Met een lach op mijn gezicht beleef ik elk verhaal opnieuw. Het tafereel staat weer op mijn netvlies en wordt begeleid door de beste teksten.

Nog een keer!

Sinds kort is dochterlief in de ban van ‘haar boekje’. “Mama, wil jij dat verhaaltje nog eens vertellen van ‘spreek jij een andere taal’?”, vraagt ze net zolang, totdat ik overstag ga. Samen bekijken we elke bladzijde en lees de woorden voor die erop staan. Vaak schatert ze het uit van plezier en roept: “Nog een keer! Nog een keer!” Op dat soort momenten ben ik enorm blij dat ik al die schatten heb verzameld. Mooie herinneringen voor later ...

Schrale troost

En dan bekruipt me toch weer het gevoel: o ja, het babyfotoboek ... En zeg ik tegen mezelf: niet vergeten! Binnenkort echt aan beginnen. Als ik het wat rustiger heb, dan ga ik het doen. Zucht ... Een schrale troost is dat ik om me heen ook stiekeme bekentenissen hoor, die een soortgelijke strekking hebben als mijn zonde. Blijkbaar ben ik niet de enige die bepaalde klusjes hardnekkig blijft uitstellen ...

Lotgenoot gezocht

Daarom heb ik het volgende bedacht. Om ervoor te zorgen dat ook jongste uiteindelijk het ouderlijk huis verlaat met babyboek, ga ik op zoek naar een lotgenoot. Iemand die in hetzelfde schuitje zit als ik en die samen met mij een paar avondjes boeken wil plakken. Natuurlijk klaren we allebei onze eigen klusjes. Laat dat duidelijk zijn. Zo hebben we allebei een goede stok achter de deur én ook nog eens een gezellige avond. Met als kers op de taart: een streep erbij op mijn to-do-lijstje!

Enjoy!

Dankbaarheid

In mei 2013 bracht ik een paar dagen in een Tibetaans centrum door in het Belgische Huy. Eén groot avontuur, een cadeau voor de rest van mijn leven. Daar kocht ik in het winkeltje een rozenkrans: een mooie houten ketting met turquoise steentjes en een geel klosje. De ketting wordt gebruikt tijdens meditaties, waarbij elke kraal staat voor iets waarvoor je dankbaar bent. En omdat ik tot in mijn tenen dankbaar was, dat ik hier mocht zijn, vond ik dit een toepasselijk cadeau voor mezelf. Een herinnering aan een bijzondere tijd.

Elke dag is een nieuwe kans

Frans Goetghebeur van het Tibetaans Instituut refereerde op de laatste dag in zijn slotwoord aan dingen waarvoor we nog meer dankbaar mochten zijn, zoals: dat we elke dag wakker worden. En dat elke dag weer een nieuwe kans is om iets moois van je leven te maken. Elke dag heb je de keuze om dingen anders aan te pakken. Elke dag heb je de keuze om je gedachten te veranderen van negatief naar positief. Zoiets komt niet vanzelf en het kost de nodige oefening, maar op een dag word je wakker en voel je dat er iets is veranderd. Frans zei ook dat je dankbaar mocht zijn opdat je wakker wordt in een land waar geen oorlog is. Een land waar je wakker wordt van de vogels of de wekker in plaats van kanonschoten. Een waarheid als een koe.

Mooi stukje aarde

Op de terugweg mijmerde ik nog na met het thema ‘dankbaarheid’ in mijn hoofd. Ik besefte dat ik geluk heb. Ik ben opgegroeid met twee lieve ouders die zielsveel van mij houden en die ervoor hebben gezorgd dat ik kon studeren. Een goede basis. Daarnaast woon ik samen met mijn man en onze kinderen in gezondheid op een heel mooi stukje aarde, waar rust, ruimte en tevredenheid heerst. Een ruimte waarin we in vrijheid leven als gezin. Dit alles delen we met lieve mensen om ons heen. We bieden een luisterend oor, eten en drinken samen en maken vooral veel plezier. Samen kunnen we ervoor zorgen dat we ervoor elkaar zijn. Dat we, ondanks de economische crisis nog steeds een luxe leven hebben, doordat we kiezen voor saamhorigheid, verbondenheid en vrijheid.

Neus

Zo memoreerde ik nog een tijdje verder. Denkbeeldig gleden mijn vingers van kraal naar kraal. Maar blijkbaar was ik niet de enige die nadacht over dankbaarheid. Ook Huub, mijn reisgenoot, hield zich ermee bezig. En hij kwam met de verfrissende conclusie: ‘Ik ben dankbaar dat mijn neus van voren zit en niet van opzij…’ En zo is het!

Dromen waarmaken

Een paar maanden geleden besloot ik om mijn bedrijfsnaam te veranderen. Hoe zoiets tot stand komt is een proces waar je in zit en waaruit uiteindelijk iets moois ontstaat. Zo bedacht ik,al fietsend door het mooie Rooi, de naam van mijn bureau: Buro Bloem, Tuin voor Verhalen. Het voelde direct goed en vertrouwd, alsof hij er al jaren was geweest. Fijn dat ik hem nu dan ook had ontdekt. Naast nieuwe naam besloot ik ook mijn huisstijl en website aan te pakken. Het geheel werd in een nieuw jasje gestoken en het resultaat zag, mede dankzij GerdySign er gelikt uit.

Afscheid en nieuw begin vieren

Overvallen door een gevoel van weemoed, want ik nam voor mijn gevoel toch afscheid van elf jaar Tekst in Uitvoering, besloot ik om dit afscheid te vieren met een nieuw begin. Ik ging door mijn kaartenbakje van relaties waarmee ik afgelopen jaren had samengewerkt en nog werk. Oude bekenden kwam ik tegen en dacht bij mezelf: dat zou leuk zijn om die weer eens te zien. In gedachten zag ik een lange tafel voor me met daaraan oude gezichten en nieuwe gezichten, van mensen waarmee het klikte en klikt. Samen zaten al die mensen gezellig met elkaar te praten en intussen genoten ze van lekker eten en drinken in mijn tuin voor verhalen.

Uitnodiging

Enthousiast door dit plaatje besloot ik de stoute schoenen aan te trekken. Ik schreef een brief naar relaties, oude en nieuwe, en nodigde hen uit voor een lunch in mijn tuin. Omdat ik hen wilde bedanken voor 11 jaar Tekst in Uitvoering en samen met hen de ‘geboorte’ van Buro Bloem wilde vieren.

Kijkje in de keuken

Uiteindelijk accepteerden elf mensen enthousiast en verrast mijn uitnodiging en op 4 september heette ik ze één voor één welkom. Mijn kantoor was voor de gelegenheid voorzien van een likje verf en nieuwe opstelling en geïnteresseerden namen even een kijkje in de keuken.

Plaatje compleet

Het weer deed z’n uiterste best en liet zich van zijn stralendste kant zien. Samen genoten we aan een lange tafel onder de veranda van elkaars gezelschap, van de tuin en het groene uitzicht. Het eten en drinken smaakten goed. Speciaal voor de gelegenheid had ik tomatensoep van zelfgekweekte tomaten en een aantal verse salades gemaakt en heerlijke verse broodjes bij de bakker gehaald. Toen iedereen er was, was mijn plaatje compleet. Samen proosten we op een mooie middag en op de toekomst van Buro Bloem. Als herinnering aan deze bijzondere dag kreeg ik van Mark Kamphuis van MKfotografie een aantal mooie plaatjes. Dank daarvoor!

Wat voelt het heerlijk als je een droom waarmaakt!

Werk aan de winkel

Wanneer mijn ouders terugkwamen van vakantie, doken ze als eerste de tuin in. Mijn vader liep naar achteren om zijn pluimvee te bekijken en mijn moeder schoot de tuin in om te inspecteren hoe deze erbij lag en waar er werk aan de winkel was. Ook de moestuin was aan inspectie onderhevig en enthousiast kwam mijn moeder dan vertellen over de oogst.

Onkruid vergaat niet

Inmiddels ben ik zelf ook moeder en ben sinds een jaar in het bezit van een moestuin (de grote tuin hadden we al). Wij zijn net terug van vakantie en ik betrapte mezelf erop dat ook wij als eerste de tuin in schoten. Manlief Marcel zag het werk al liggen bij de aanblik van het hoge malse gras en ik schrok me een hoedje toen ik de moestuin betrad. Kniehoog staat het onkruid in de moestuin met hier en daar nog een uitgeschoten bonenplant. De kas is eveneens ontploft, maar tussen het bladergeweld zijn ze dan toch echt rijp voor de pluk.

Tijd voor oogsten

Heerlijke trossen vol rode tomaten hangen topzwaar aan de planten. Tijd voor soep! De schattige snackkomkommers zijn getransformeerd tot enorme dikke knoeperds. De courgetteplant heeft zich verplaatst tot het midden van de kas en neemt nu de helft van de vloeroppervlakte in beslag met haar enorme bladeren. Maar daar tussenin laat ze een paar juweeltjes van verse gele courgette zien. Mama paprikaplant heeft het druk, nu haar kroost zich aan het ontwikkelen is. Een aantal kinders zijn al van puberformaat en zien er heerlijk uit.

Klusje klaren

Tijdens onze vakantie is de zorg overgedragen aan mijn zus en nam compagnon nicht Yvonne het in week twee van haar over. Zij hebben zich vooral ontfermd over het plukken van de oogst en hebben daarmee eerste zorg verleend. Nu wij weer terug zijn, kan het grote werk weer beginnen. Gelukkig staat nicht Yvonne te trappelen om dit klusje samen met mij eens flink te klaren. Vrijdag gaan wij met schoffel, emmer en een berg energie deze noeste arbeid ondernemen. Samen banen we ons een weg in deze groene wildernis. Zodat we na afloop weer een gespreid bedje hebben voor het planten van nieuwe zaadjes met oogst in het nieuwe seizoen. Wij hebben er zin in!

Kasdecoratie

En toen was het zover. Nadat we enkele weken geleden de moestuin weer voorzien hadden van de nodige zaden, was het tijd om de kas in te wijden. Samen met bondgenoot en nicht Yvonne vertrok ik op een zaterdagmiddag naar Lennisheuvel waar een huis-tuin-en-keuken-kwekerij zit. Daar hadden ze precies wat wij zochten. Miniplantjes voor in de kas in allerlei soorten en smaken.

Mercedes onder tomaten

Met water in de mond keken we naar al die schattige groene plantjes die ons over een paar maanden zouden voorzien van allerlei lekkers. Tomatenplantjes waren er genoeg. Van cherrytomaat naar gele tomaat tot trostomaat. Op aanraden van de eigenaar – die wij inmiddels hadden ingeschakeld voor advies – kozen we voor de trostomaat. Volgens deze kenner de Mercedes onder de tomaten. Tevens kregen we een spoedcursus ‘dieven’. – het verwijderen van uitgelopen okselknoppen, de ruimte tussen stengel en het blad. – Een en al oor absorbeerde wij de informatie en sloegen deze op de harde schijf op. Handige input voor een goed resultaat.

Mooie oogst

Daarnaast werd ons verteld dat aan een paprikaplant wel 15 paprika’s kunnen groeien en aan een courgette plant net zoveel. Je moet het maar weten. Ons enthousiasme werd alleen maar groter bij het zien van de overige gewassen in spé. Uiteindelijk kozen we voor de gele courgette, oranje paprika, snack komkommertjes en verschillende mini-kruiden. Tevreden met onze oogst gingen we weer op huis aan en kon het grote werk beginnen: het inrichten van de kas.

Groei-groei

In de kas werden we bevangen door de hitte. Wat een temperatuurtje zeg! Poeh, poeh, tropisch klimaat. Daar gaan onze plantjes wel van groeien! Geestdriftig ging de schop de grond in en met liefde plaatsten we de bijna-groenten in de gemaakte kuilen. Het enige wat ze nu nog nodig hadden, was tijd, geduld, wat onderhoud en regelmatig wat water. Alsof we zelf weer kind waren, keken we naar de geplante groene sprietjes met blad. Groei, groei, kleine baby-plantjes, jullie kunnen het!